പ്രിഡിഗ്രീക്ക്
പഠിക്കുന്ന കാലം. പട്ടാമ്പി സംസ്കൃതകോളേജ് ഡേ ഉദ്ഘാടനം പൊതുവാളായിരുന്നു.
കൂക്കാന് തയ്യാറായി നില്ക്കുന്ന കുട്ടികള്... ഒരു വയസ്സന്
ചുറ്റുവട്ടത്ത് ഉള്ളതൊന്നും യാതൊന്നും അറിയാതെ സ്റ്റേജില് വന്നു. ചെരുപ്പ്
പോലുമില്ല. ഇടയ്ക്കയുണ്ട് മൈക്കിനു മുന്നില് നില്ക്കണം എന്ന് കൂടെ വാശി
ഇല്ലാതെ ഇടയ്ക്ക കൊട്ടി പാടി തുടങ്ങി. കൂക്കാന് നില്ക്കണ കുട്ടികള്
വായയും പൊളിച്ച് ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ .. (അദ്ദേ
അതായിരുന്നു പൊതുവാളെ ഞാന് അവസാനമായി കണ്ടത്.
ആ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ മുന്നില് പലപ്പോഴും തൊഴുകയ്യോട് നില്ക്കാന് ഈ ഓര്മ്മകള് എന്നെ ഓര്മ്മിപ്പിക്കുന്നു...
നമോവാകം!
ഹത്തിനു കൂക്കിയാലെന്താ കേട്ടാലെന്താ! ഈ ലോകത്ത് ഒന്നും അല്ലല്ലൊ.)
ശേഷം വിജയന് സാറിന്റെ സൌഗന്ധികം ഹനൂമാന്. കൂകി പൊളിച്ചു. :)
കാലം കഴിഞ്ഞു. ഞങ്ങടെ നാട്ടില് കൂടെ പോകുന്ന ഷൊര്ണ്ണൂര് നിലമ്പൂര് കല്ക്കരി വണ്ടി.. ഞങ്ങള് കിള്ളിമംഗലത്തേയ്ക്ക് പോകാന് ചെറുകരയില് നിന്നും വണ്ടി കയറി. അന്ന് അത്ര തിരക്കൊന്നും ഇല്ല. പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്ക്യാല് ഇത്രയും നല്ല കാഴ്ച്ചകള്, ലോകത്ത് ഒരിടത്തും ഉണ്ടാകില്ല. അതോണ്ടാണല്ലൊ ഷൊര്ണ്ണൂര് നിലമ്പൂര് വണ്ടിയുടെ പേരിലും കവിത എഴുതാന് കവികള്ക്ക് തോന്നീത്! പക്ഷെ ഞാന് ആ കാഴ്ച്ചകള് ഒക്കെ ഒന്ന് ആസ്വദിച്ച് വെറുതെ കമ്പാര്ട്ട്മെന്റിലൂടെ ഒന്ന് നടന്നു. ഒരറ്റത്ത് എത്തിയപ്പോ അവിടെ ഒരു സൈഡില് കണ്ട് നല്ലോം പരിചയമുള്ള മുഖം.. വെറുതെ ചെന്ന് ഒന്ന് ചോദിച്ചു പൊതുവാളല്ലേ? എന്ന്. ശേഷം എന്നെ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. ധാരാളം കഥകള് പറഞ്ഞു. എല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനോവിലാസങ്ങള്.. പെട്ടെന്ന് അദ്ദേഹം കാല്ക്കല് ഒരു വീഴ്ച്ച നമസ്കാരം! ഭൂമി എന്തേ പിളരാത്തത്? ഞാനെന്തേ ആ പിളര്പ്പിലൂടെ താഴോട്ട് പോകാത്തത് എന്ന് പരിഭ്രമിച്ച് നില്ക്കുന്ന ഞാന്. കാല് വലിച്ച് അദ്ദേഹത്തെ പിടിച്ച് എഴുന്നേല്പ്പിച്ച് ഇരുത്തി. ചമ്മിക്കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി. ഭാഗ്യം അധികം ആളുകള് ഒന്നും ഇല്ല. വായ പൊളിച്ച് കൊണ്ട് ഓപ്പോളുണ്ട് ഒപ്പം. :) പിന്നെ എന്റെ ഇല്ലത്തിന്റെ മഹിമയെ കുറിച്ചായി കഥകള്.. മാക്സിമം ഞാന് വഴിമാറ്റാന് നോക്കീട്ടും ശരിയായില്ല. പിന്നെ സ്വയം വഴി പിരിഞ്ഞ് പലതും പറഞ്ഞു. ഒന്നിനും ഒന്നുമായും ബന്ധമില്ലാതെ... ഭക്തിയുടെ നേരിയ നൂല് മാത്രം നമുക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചാല് കാണാം..
ശേഷം വിജയന് സാറിന്റെ സൌഗന്ധികം ഹനൂമാന്. കൂകി പൊളിച്ചു. :)
കാലം കഴിഞ്ഞു. ഞങ്ങടെ നാട്ടില് കൂടെ പോകുന്ന ഷൊര്ണ്ണൂര് നിലമ്പൂര് കല്ക്കരി വണ്ടി.. ഞങ്ങള് കിള്ളിമംഗലത്തേയ്ക്ക് പോകാന് ചെറുകരയില് നിന്നും വണ്ടി കയറി. അന്ന് അത്ര തിരക്കൊന്നും ഇല്ല. പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്ക്യാല് ഇത്രയും നല്ല കാഴ്ച്ചകള്, ലോകത്ത് ഒരിടത്തും ഉണ്ടാകില്ല. അതോണ്ടാണല്ലൊ ഷൊര്ണ്ണൂര് നിലമ്പൂര് വണ്ടിയുടെ പേരിലും കവിത എഴുതാന് കവികള്ക്ക് തോന്നീത്! പക്ഷെ ഞാന് ആ കാഴ്ച്ചകള് ഒക്കെ ഒന്ന് ആസ്വദിച്ച് വെറുതെ കമ്പാര്ട്ട്മെന്റിലൂടെ ഒന്ന് നടന്നു. ഒരറ്റത്ത് എത്തിയപ്പോ അവിടെ ഒരു സൈഡില് കണ്ട് നല്ലോം പരിചയമുള്ള മുഖം.. വെറുതെ ചെന്ന് ഒന്ന് ചോദിച്ചു പൊതുവാളല്ലേ? എന്ന്. ശേഷം എന്നെ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. ധാരാളം കഥകള് പറഞ്ഞു. എല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനോവിലാസങ്ങള്.. പെട്ടെന്ന് അദ്ദേഹം കാല്ക്കല് ഒരു വീഴ്ച്ച നമസ്കാരം! ഭൂമി എന്തേ പിളരാത്തത്? ഞാനെന്തേ ആ പിളര്പ്പിലൂടെ താഴോട്ട് പോകാത്തത് എന്ന് പരിഭ്രമിച്ച് നില്ക്കുന്ന ഞാന്. കാല് വലിച്ച് അദ്ദേഹത്തെ പിടിച്ച് എഴുന്നേല്പ്പിച്ച് ഇരുത്തി. ചമ്മിക്കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി. ഭാഗ്യം അധികം ആളുകള് ഒന്നും ഇല്ല. വായ പൊളിച്ച് കൊണ്ട് ഓപ്പോളുണ്ട് ഒപ്പം. :) പിന്നെ എന്റെ ഇല്ലത്തിന്റെ മഹിമയെ കുറിച്ചായി കഥകള്.. മാക്സിമം ഞാന് വഴിമാറ്റാന് നോക്കീട്ടും ശരിയായില്ല. പിന്നെ സ്വയം വഴി പിരിഞ്ഞ് പലതും പറഞ്ഞു. ഒന്നിനും ഒന്നുമായും ബന്ധമില്ലാതെ... ഭക്തിയുടെ നേരിയ നൂല് മാത്രം നമുക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചാല് കാണാം..
അതായിരുന്നു പൊതുവാളെ ഞാന് അവസാനമായി കണ്ടത്.
ആ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ മുന്നില് പലപ്പോഴും തൊഴുകയ്യോട് നില്ക്കാന് ഈ ഓര്മ്മകള് എന്നെ ഓര്മ്മിപ്പിക്കുന്നു...
നമോവാകം!
1 അഭിപ്രായം:
Ashamsakal...!!!
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ